Liefde?

Die liefde is 'n idioom
'n woordlose gevoel
'n gevoellose woord
'n verdere boks
'n verdere soeke om te behoort
'n verdere dwang om deel te wees
fok die behoort

Deel van die web
wat jou wurg tot die illusie
wat jou geliefdes glo

In Jou

Hou die winter in jou hande vas
Want jy is self die vyand
Jy is jou eie boks
Jou eie vegetelde
Hou vas aan jou stilte
Want jy is jou eie geraas

Vergewe die duiwel in jou
Want dis wie jy is
Hou op om te luister na stemme van buite
Want dis nie wie jy is nie

`n Belangriker Afspraak

Hy het haar die eerste keer agter die toonbank by die bank gesien en gehoop dat die assistent hom na haar sou verwys. Hy het gestaan en dagdroom toe die assistent hom in die teenoorgestelde rigting stuur en dit het hom aangemoedig om `n hele paar bankbesoeke in die toekoms af te lê.

Die volgende week het hy haar een middag van die bank af sien terugloop verby die koffiewinkeltjie op die hoek. Hy het van vêr af gestaan en kyk hoe sy ewe elegant van die sypaadjie af syl, haar self bekyk in die motorvenster se weerkaatsing en in die motor klim. Hy het daardie aand gedroom hoe hy haar sou komplimenteer op haar mooi voorkoms en met haar vriendelike glimlag in sy gedagtes, het hy aan die slaap geraak.

Hy het twee dae later weer die bank besoek en hierdie keer seker gemaak dat hy na teller nommer drie beweeg. Hy het sy deposito strokies saggies oor die toonbank laat gly en sy het skaam vir hom geglimlag. Toe hy by die bank uitstap was hy kwaad vir homself omdat hy geen woord kon uitkry nie. Daardie aand het hy voor sy rekenaar gaan sit en `n brief begin tik, maar halfpad deur dit het hy dit uitgevee omdat dit as ouderweds voorgekom het.

Toe hy daarna een middag doelgerig bank toe stap na `n belangrike afspraak met `n knorrige klient, het hy haar by die deur sien staan en haar naamplaatjie het sy oog gevang. Dit het geklink of engele haar naam aan hom bekend maak en die hele dag het haar naam in sy gedagtes rond gewarrel. Hy wou gedigte skryf oor haar beeldskone glimlag, haar perfekte liggaam, haar stille teenwoordigheid, maar kon geen woorde kry wat met haar naam kon rym nie. Hy’t vir die eerste keer verstaan wat dit was om obsessief verlief te wees. Liefde met die eerste oogopslag het vir die eerste keer betekenis gekry.

Dit was asof hy homself kon wees toe hy die eerste keer vra of haar dag vlot verloop het. Hy het haar woorde oor en oor in sy kop laat speel en die oomblik probeer vasvang. Hou wou haar stem die heeltyd hoor en haar vir ewig sien glimlag soos sy daardie dag geglimlag het.

Nadat hy wakker geword het van `n droom gevul met haar glimlag, haar beeldskone glimlag het hy hom reg gemaak vir `n revolusionêre dag. Hy het al sy verantwoordlikhede afgehandel, sy afsprake nagekom en uiteindelik `n ouderwedse brief by die drukker laat uitkom. Hy het flugtig by die trappies na die blommewinkel opgeskarrel en die mooiste bos angeliere in die winkel uitgekies.

Hy het huiwerig buite die deur van die bank gestaan en sy moed bymekaargeskraap. Hy het doelgerig na teller drie gestap en gevra waar sy beeldskone dame was. Die tydelike assistent het vlugtig opgekyk en ewe vriendelik geantwoord: “Laura is ongelukkig nie hierdie week in nie, sy’s op haar wittebrood.“

Stille Sintuig

Die trein se gekrap oor die spore maak hom wakker en Alan besef dat hy sy stasie sopas gemis het. “Shit“, dink hy terwyl hy vinnig sy kaart uithaal en `n alternatiewe roete begin soek. Hy wonder hoekom hy die laaste tyd so moeg is, maar sy denke word vinnig kortgeknip deur `n roete in die rigting van Peckham Rye. Hy sit terug en word rustig met die wete van sy nuwe bestemming.

This train is for London Bridge. The next station is Peckham Rye. Alan neem sy akte tas en staan nader aan die deur. Hy druk die knop toe die trein by die stasie stilhou en die deure gly oop. Hy stap op die platform uit en kyk hoe mense in verskillende rigtings dwarrel. “Rotresies“, dink hy terwyl hy staan en wag vir sy trein in die rigting van East Dulwich. Hy is reeds laat en wil nog `n bos blomme gaan optel vir Wilma. Dit voel soos gister dat sy die lêers uit sy hande uit gestamp het toe hy om die draai gehardloop kom. Hy onthou hoe onskuldig sy na hom gekyk het.

Sy denke word vinnig deur die vroulike aankondiger se blikstem verbreuk.

“I am sorry to inform you that the train towards Dartford has been cancelled due to a passenger under the train.”

Sy eerste reaksie soos gewoonlik is om woedend te word en sy aktetas te skop. Hy haal sy horlosie uit sy sak en staan lank daarna en staar. Hy wil skree van frustrasie. Hy wou so graag vanaand gebruik het om dinge reg te maak tussen hom en Wilma. Vandat haar pa oorlede is, het dinge net agteruit gegaan. Sy het nooit meer langs hom by die kaggel kom sit nie en was saans reeds vroeg in die bed. Sy het baie keer siek geword en telke male by die huis gebly van werk af. Sy was die laaste tyd heeltemal afsydig. Alan kon ook seker bietjie meer moeite gedoen het, maar in plaas daarvan om te simpatiseer, het hy kwaad geword net soos wat hy nou kwaad is hier waar hy gestrand is sonder `n roete tot by die huis.

Alan stap met die trappe op en volg die woorde “Way out.“ Hy stap tot buite die stasie en dink daaraan om `n bus te neem tot by die naaste stasie wat hom dalk nader aan `n trein kan neem, wat dalk in die rigting van sy huis gaan. Terwyl Alan by die busstop se informasieborde staan en frons, hoor hy `n vreemde geluid. Alan besef vir die eerste keer dat hy alleen by die busstop staan. “Dit is baie ongewoon vir hierdie tyd van die dag” dink hy. Alan hou ook stewig vas aan die idee dat hierdie nie ‘n baie veilige area is nie. Weer kom die geluid. “`n Mengsel tussen ‘n roggel en treurgeluid” dink Alan terwyl hy beter probeer luister. Die geluid klink uitlokkend en Alan kan nie help om in die rigting daarvan te stap nie. Dit is heeltemal teen sy beginsels om ondersoek in te stel na dinge wat nie te veel met hom te doen het nie. Hy was nog nooit `n baie nuuskierige mens nie. Hy het selfs gesukkel om ordentlik met Wilma te praat oor die ding met haar pa. Hy het nooit vreeslik uitgevra nie en net altyd haar fasade dat sy dit kan hanteer, aanvaar. Hy’t nog nooit daarvan gehou om te gaan krap aan dinge nie en dis hoekom hy nou begin twyfel of hy die geluid tog moet volg. Maar tog beweeg sy voete in die rigting van die geluid.

Die geluid neem `n vorm van desperaatheid aan. Dit klink soos iets wat vir hulp skree, maar teselfde tyd die vermoë het om hulp te verleen en dit is dalk die rede waarom Alan na die geluid toe stap. Hy is self nie seker of hy hulp nodig het en of hy hulp moet verleen nie. Hy dink dit is dalk waarom hy Wilma nooit so bygestaan het soos hy moes nie, omdat hy self hulp nodig gehad het, en self ondersteuning gesoek het. Net soos wat Wilma haar pa se siekte moes hanteer, moes hy wat Alan is, haar periodiese ineenstortings hanteer. En hoe ondersteun ‘n gekraakte pilaar ‘n dak wat reeds besig is om in mekaar te val?

Die geluid word nou harder soos wat Alan nader kom. Daar is dierlike elemente in die geluid, maar tog `n leidraad van menslike emosie. Soos die gekreun van pyn, maar tog vreugde aan die einde van elke skelling. Alan loop verby die verspreide Graffiti. Die kunstenaar met kuns as die laasde intensie van sy sketse. “Free da weedz” lees hy in die verbygaan terwyl die geluid hom steeds nader lok. Alan loop stadig maar doelgerig. Die rede agter die vreemde gekreun sy enigste doel, sy enigste rede vir hom hier in die vreemde, maar in sy agterkop knaag Wilma nog.

Dis asof hy geweet het dat dit die laaste keer sou wees dat sy by die deur sou uitloop en hierdie keer nie terug sou kom nie. Hy kon in haar hele houding sien hoe sy afskeid neem van sy woonstel. Haar laaste blik na die fotos op die koffietafel en die laaste klank van die deur se knip wat stewig in plek val. Dit was die einde van nog een van hulle stil oorloë. Die reuse stilte gevul met pyn en vrae. Asof dit wou oorloop met harde woorde gevul met verwyte, maar dit het net by stilte gebly. Die eerdere wegkruip sonder om te vra wat fout is. Die verdraging van die stilte bo die pyn van die realiteit. Sonder die proses van geneesing.

‘n Koue sweet slaan meteens oor Alan se hele lyf uit en hy besef dat die geluid ‘n welbekende klank aangeneem het. Dieselfde geluid wat hy kort na sy skoonspa se eerste beroerte gehoor het. Die geluid wat hy gevrees het hy sou hoor die aand nadat Wilma finaal uitgestap het. Die waarskuwende klanke as ‘n simbool van redding, hulp en dalk uiteindelik die dood. Die geluid skree luidkeels die sirenes van ‘n ambulans en Alan besef dat hy weereens voel of hy wil omdraai. Sy soeke het verander in ‘n skrikwekkende figuur. Dis weer konfronteer of flug, dink Alan. Sy regter voet beweeg twyfelagtig voor die linker en dan volg die linker verbasend vinnig. Alan loop in die rigting van die sirenes. Hy draai links verby die armoedige Indiër winkeltjie. “Play tonight for your last chance to win big.” Lees Alan teen die ruit.

Net om die draai onder die bruggie waar die treinspoor oor die hoofstraat hardloop sien hy die bedrywigheid. Die flitsende ligte die gedreun van mense stemme. Die bestandele in die resep vir sy uitlokkende geluid. Alan het geen idea waar die nuuskierigheid in hom vandaan kom nie. Hy staan nader, baie nader. Hy weet dat die ou Alan sou wegdraai, sou wegloop en aangaan met sy lewe sonder om hom te bind by enige iets wat hom uit sy eie realiteitjie kon lig. Alan beur deur die klein skaretjie mense. Alles gebeur in stadige aksie, hy hoor niks hy voel niks hy’s net gefokus op die middelpunt van die bystaanders se kringetjie.
“Can you please stand back sir!” sê die konstabel wat rooi en blou flikker onder die sirenes se ligte.
“I said can you please stand back sir.”

Die woorde laat hom besef wat hy aanskou en dit ruk hom. Ruk alles in hom. In die verbygaan van die ambulans bed sien hy haar hand met die ring wat hy so goed ken. Sy oë beweeg op en sien haar elegante arm, haar nek en haar beeldskone gesig. Die woorde van vroeër skiet soos ‘n pyl deur sy kop. “due to a passenger under the train.” Alles is skielik terug na normale spoed en hy beur agter die waentjie aan.
“Sorry sir, you are not allowed to be in this area.” Kom die waarskuwing van die jong konstabeltjie.

Maar Alan hoor nie ‘n woord nie en beur deur die konstabel se kloue tot agter in die ambulans. Hy sit en staar na die gesig wat leweloos op die ambulans bed lê. Die res van haar liggaam is bedek met lakens. Trane bult in sy geskokte oë.
“Ek is hier Wilma.”
“Ek is nou vir altyd hier.” Sê hy terwyl die geluid stadig in ‘n eentonige gepiep verander.

Voicemail

Die telefoon lui net. Aanhoudend. Hy moes al seker neergesit het maar hy hou aan en word verslaaf aan die ritmiese luitoon. Sy kop begin maal en flitse van kindergsigte word duidelik in sy kop. Hy beleef die aaklige gelag van die kinders op die speelgrond en hy wat alleen met stof op sy skoene en broek staan.

Hy voel hoe die groter seun vorentoe stap en hom vol in die maag slaan, hy voel hoe sy knieë lam word en hoe hy snak na sy asem. Hoe hy in ineenstort sonder om ‘n enkele geluid te maak.

Hy staan op en vee die stof van sy broek af. Dis lank nadat die klok gelui het en hy besluit om nie terug te gaan klas toe nie. “Hierdie is in elkgeval ‘n kak plek” dink hy terwyl hy by die voorhek van die verbeteringsentrum uitstap en sy iPod uit sy sak haal. Dromme klap in sy ore

“Cassius it’s over, you’re second best.”

Hy trek die groen baadjie en trui uit en gooi dit in die grys drom voor die One-Stop shop” , rol sy moue op en stap die winkel binne. “Pakkie Stuyvesant Filter asb.” Die armsalige ou agter die toonbank kyk hom snaaks aan en gee die pakkie sigarette stadig aan.

“Moet jy nie in die skool wees nie?”
“Lyk dit vir jou of ek in die fokken skool moet wees?

Die man agter die toonbank se naamplaatjie lees “Theunis”. Hy sê geen woord nie en neem die bondel kleingeld.
“Thuenis van die One-Stop Store!” Lag hy kliphard terwyl hy die winkel verlaat. “Fokken loser!!!”

Terwyl hy loop skeur hy die pakkie oop en sit ‘n sigaret in sy mond. Die gebeure van vroeër op die skoolgrond knaag nog in sy agterkop. Hy stap deur die bouvallige buurt en staar na die gebreekte ruite en skoon vuil wasgoed wat op die stoepe hang. Snaaks hoe veilig hy hier tussen al hierdie gemors voel. Hy gaan sit op die naaste padbankie en steek die sigaret aan. Hy kyk weer na die stof op sy skoene en spoeg op die sypaadjie. Die walms trek deur die krake in sy brein en hy voel sekondes van ontspanning. Sy Ipod hammer stewig The Used in sy ore:

“Just say what you want to say
It’s kind of funny how we’re not listening anyway”

Gedagtes moshpit deur sy kop.
“Ek gaan nie more weer na daai fokken plek toe nie, ek gaan ook nie vannand na daai gemors van ‘n man in my ma sy huis nie”
“My Ma? Ek wens dit kon ‘n given wees!”
“Ek gaan ook nie weer na daai fokken freak met sy dik brille toe wat my die heeltyd vra hoe ek voel nie.”
“En ook nie na oom Fred toe met sy leë geskenke en vuil look in sy oë nie.”
“Ek gaan ook nooit weer gaan huil by die begrafplaas nie, want sy kom nie fokken terug nie.”

Hy staar na sy foon en sien steeds die nommer op sy foon. Hy het nog nooit die guts gehad om dit af te vee nie. Miskien wou hy nog nooit glo dat dit wat gebeur het nie en dat Jules regtig weg is nie. Hy bel nog elke dag die nommer en sluk die trane oor haar stem op die voicemail.

“ Hello! Jules here, I’m not available… Hahaha, I’m not in the mood to talk to you honey, leave your voice … hahaha… you’re tickling me!!”


Hy hou die foon vir oulaas tussen sy Fingers.
“Ek gaan ook nooit weer hierdie fokken nommer bel nie.” Sê hy hardop terwyl hy die groen telefoontjie druk. Teen sy sin, maar vir oulaas. Dit neem langer as gewoonlik om na die voicemail oor te gaan. ‘n Koue sweet slaan skielik oor sy hele lyf uit. Die telefoon begin ritmies aan die anderkant lui.

Hy begin haar stem aan die anderkant hoor. “Hello…” Hy wag vir die woorde wat hy al so goed ken, maar dit bly by “Hello”. Dan nog ‘n “Hello is anybody there? Is it you Brian? I know you can’t talk to me. I just want to tell you that I’m fine! It wasn’t your fault. I’m not upset. I’m very very happy where I am now, so stop worrying about me. You’ll see me soon…”

Die harde stem van Mr Winston maak hom wakker.
“Brian!” Brian!! Is jy ok? Lyk my dit was ‘n hard hou!? Kom! Vee die stof van jou klere af. Maak dat jy in die klas kom!!”

Fynetjies

Hy nooi jou vir ete
Jys eers skrikkerig
maar die ete is altyd 'n feesmaal

Die geringste klanke word jou baarmoeder
en jou huis
die geringste weerstand, jou verhaal
jou siening van die heelal, geheel en al
jou woorde gee betekenins aan jouself en jy word mens

soms tuimel jy en word dit weer donker
en die nagereg kleef aan jou verhemelte
soms verwonder jy jouself dat jy ooit daar was

Moet Dit Uit?

Jy vra dat ek jou in 'n gedig moet omtuimel
Jou oë moet vaspen met woorde
Jou voete moet beskryf met parabole en sinne

Jy vra dat ek die winter in jou gemoed
verkleur met metafore
Ek antwoord in die vaagste dat die reënweer soms sal bly

Vergewe die skrywer
want sy woorde tuimel soms in die gebaar
Sy gedagtes dryf in die wemel van sy vrae
Sy magtelose soeke word herhaal
En alles om hom verander in prentjies van vroeër

Hy word geïnspireer deur dit wat hy soms wil voel en diè wat sy gewete teister
Clishces is donners waar!!

Die hartenseer

Die ooghoeke het geskeur
die lig het verbeur
Die vrede het sy gang gegaan
Vededig die seervlekke

Die rooigloed in haar ewigheid
deur sy verbeelding versuur...

Iets wat wreed vreet word dikwels in die gemoed deur
jou donkerste monster oordonder en dan word jy mal