Vier Bergie-Poësie

Ambag Adel

Van hande-bak-hou ‘n ambag gemaak
en elke sypaadjie ‘n Sealy Posturepedic
Vir laatslaap die duurste prys betaal
met sente uit vuil palms

Slim praatjies of dalk net waarheid
laat Alleman se sente brand
Dwing hom dalk tot leuenaar
of ongewillige Samaritaan

Deur die vryheid van die lewe
in gevangenis gehou
Deur goedkoop wyn se walms
en dalk besluite te berou



Silver
“Goeie middag meneer...
Ek verkoop boekmertjies, maar ‘n donasie is ook welkom”


Uit die oë van ‘n oom
word ‘n vlam in my groter
Uit sy growwe, growwe hande
vloei sy paadjie regdeur my

Aantreklik kon hy eens
as jongeling soos ek
Nog droom oor groot gebergtes
uit die diepte van ons see

Maar nou, bukkend voor my
Met hande omgekeer
Is ek te bang om uit te vra
Te bang vir al die seer

Los sente kom te voorskyn
Terwyl note in my brand
En steeds dink ek aan Silver
Met ‘n boekmerk in my hand.



Klein Robbie (2000-2006)

In die donker van die avond
In die steur van die nag
Lê ‘n klein bruin seuntjie
tussen berigte versmag

sy drome bly drome
deur spirits en gom
Die winter word kouer
en die einde roep hom

sy asem word minder
en lyk al meer soos rook
sy lyfie ruk ritmies
sy ruggie trek krom

Sy naam was klein Robbie
En niemand mis hom.



Simon

In die skadu van sy naamgenoot
Word hy al jare groot
Verborge tussen akkers
Nog nooit verlos uit sy noot

Spaar sente, los lente
Rooi oog in die weer
Groen dampe van oorsprong
Vir vyf rand ‘n stop

Sy werk is sy lewe
Soos dokter of boer
Hy slaap in sy klere
En word min verroer

Sy leisels le traag
Sonder iemand wat lei
“My geloof is al jare by my verby.”

Simon staan stil dat meneer na jou kyk
Toemaar dis fine oubie
die duiwel sal wyk

Gelukkig is jy en min van jou soort
Wat geluk vind in rondlê en onmin vermy
Rooi, groen en geel om jou arm sê jy?

Paradroom

Tussen gedagtes vind die winter
Gestalte in my droom
Saam met als wat wese, sein betref
Totdat als daarin omvou

Wou ek weet waar ek vandaan kom
En waarheen ek moet gaan
Deur brede of deur smalle weg
Saam volgers heen of leiers fort

Met vrae wat skok en plek bewaar
vir beitel op die leë tablet
Tabula rasa word gevul
Deur praatjies, vrae wat als onthul

Teen oë wat skree en water stort
Tot als weer eendag helder word...

Ja

Soms as ek aan my naastes dink
word alles stil en ek verdrink

Ek soek na ongevonde blou
in als van jou deur nou vervou

Ek vra en smeek
Ek vra en smeek
Maar net te sag
die hart verbreek.

Laaste vraag

Is dit alweer
Daardie tyd van die jaar
Dit weer te laat
Dit als laat vaar

Hoe lank sal ek nog aan jou kleef
Die beste mors, vir jou vergeef
Ek struikel deur die dagte gang
En als van jou, 'n hartseer bang

Los jou vaste
Volg dit na
Ek's als in jou
Tot nerwe, als die laaste vrae...

Nie Jou

Verwilderd deur die gedagtes in jou
Dis nie jou skuld nie
Vervaag is als aan jou gebied
Dis nie jou skuld nie

Verhinderd deur geraas
Van als in jou
Van almal om jou

Verjaag deur jou naastes
Vervleg in al jou struikels
Dis nie jou skuld nie...

Stilswye

Jy sweef deur Boheemse nagte
Tussen twee rooi drake
Dansend in die speling van ‘n tamboeryn
Deur die voering van die vrees
Deur die aanvoeling vir die wit onder naaste kombers

Sluip jy, voel jy.

Word alles vir jou duidelik
Saam met die swart piket onder donker weer
Weereens roep ek my geliefde

En staan in stilte verswelg.

Poort

Dis asof alles nou begin
en alles tot einde staan
in die niet van jou en alles om jou

Maak jy deure oop
Glimlag skuins en wonder
"Is jy my verlosser"

Voor poorte wat lei
tot duisend oseane
Staan net die dun gesaaides...

Dwaling

In watter winters dwaal jy my geliefde?
Waar in die groot sterreruim is jou kleure boog?
Is dit die vrae in die verlate van gister
Wat die eentonigheid deur die hede dra?

Wortel jy steeds in die grafte van Sion
En vlug jy steeds oor die draak se rug
Vol leemtes en strewe na vals geluk
Sonder enige soeke na soekende mae

In watter stegies swerf jy my geliefde?
In watter deursigtige ruim wentel jou smart?
Is dit die vrae van verdrukte kantore?
Wat die verstotenheid van die hede dra?

Hawelose

Ink vloei uit die pen
van die hawelose digter
Mense loop op straat
Nimmer maar nugter

Volkopskote klink die nagte in
Terwyl woorde sterf tussen lyne in
Uit die swart van die hand
Vloei woorde na die wit

Roemryke rymelary
Poëtiese smokkelary
Maar skryf sal hy skryf
Want die swartman is vry.

DIS

Dis die geel vlekkies in jou oë
Dis die wêreld in die donker
Dis my verlange na die vroë
Dis my kennismaking met Jonker

Dis my onderdrukte taal
Dis my vasgemaakte vlees
Dis die skape in die kraal
Dis Raka wat ons vrees

Dis die verlede van jou brein
Dis die oopgeskeurde siel
Dis die maanlig dowwe skyn
Dis onself wat dit verniel

Dis die einde van 'n era
Dis die begin van ons vrees
Dis die mense met gewere
Oneindig, hate vrees.

JOHNNY

Johnny was 'n eerbare lid van ons gemeente
'n Opregte vader, eggenoot en vriend.

Hy't gefight in die struggle
en sy sondes bely
Hy't hard gewerk
en 'n eerbare salaris gekry

Hy't 'n voorbeeld gestel
aan die misleide jeug

'n Vroutjie gekry
en met haar getrou
Haar liefgehad en sy woord gehou.

Hy't twee kinders die wereld gebied
Sy lewe geleef en toe homself geskiet.